Recensie De heer Moeyaert Wilfried
Mijn bezoek @ Amadeus restaurant Harelbeke, een goeiemorgen met devinoclub
De Michelinsterren
U kent ze allemaal. De Gault Millau toppers, de Michelin sterren. Soms ontdek ik sterren die nergens, bij mijn weten toch, vermeld staan. Sterren die gewoon Glenn, Vivi, Sofie of andere doodgewone namen hebben. Het zijn dan ook doodgewone mensen. Of eigenlijk toch niet. Hoe verklaar je anders hoe het mogelijk is dat je in hun zaak om iets over half één arriveert, het geluk hebt het laatste tafeltje toegewezen te krijgen en om iets voor 2 uur tevreden en voldaan afscheid kunt nemen. Je bent perfect bedient geweest met een aperitiefje, dagsoep, hoofdgerecht en koffie. En met U de zowat 100 andere klanten.
Over zo'n sterren wil ik het wel eens hebben. Glenn had het meermaals aan de telefoon gehad over ' goed gewerkt', 'we mogen niet klagen', 'druk-druk'. Wel, gisteren kon ik mezelf overtuigen met een ritje richting Harelbeke. De nog jonge, van energie bruisende, kok runt er met zijn ma Vivi de Amadeus. Een zaak die draait op de mensen die er lunchen maar die evengoed reserveren voor de maandsuggestie en het maandmenu en een toch opvallend uitgebreide kaart.
 |
Gisteren beperkte het publiek zich grotendeels tot de dagschotel. Alhoewel dagschotel een te bekrompen woord is voor een lekkere soep, gevolgd door de keuze uit een visgratin of een boomstammetje met gratin dauphinois, of een americain met frietjes en slaatje of een steak natuur. Zelfs een vegetarische schotel behoort op die dinsdag tot een van de vaste mogelijkheden. Om dat allemaal voor elkaar te krijgen kan Glenn rekenen op de hulp van een sous-chef. Ma Vivi neemt de zaal voor haar rekening. Wat dat inhoudt? Mensen een plaatsje aanwijzen, een hand geven, de bekenden een smakkerd, het is immers nieuwjaarsweek, de bestelling opnemen, de gerechten serveren, water of wijn inzetten, een pint tappen, koffietje zetten, tafel afruimen, de rekening maken en mensen er bovendien op wijzen haar groeten over te maken aan een thuisblijvende ouder of ander voor haar bekend familielid. Sophie, is niet haar dochter, maar zou het kunnen zijn: met dezelfde drive laveert ze tussen de tafels. Met zijn tweeën doen ze het!
Bezoekers aan de Amadeus weten dat ze de kaart mogen vragen maar bestellen met een blik op het geafficheerd keuzemenu. Ze weten dat ze de wijnkaart kunnen krijgen, maar beperken zich meestal tot de huiswijn. Weten dat aan tafel kan afgerekend worden, maar begeven zich een voor een naar de bar om de rekening. En zo gebeurt het dat 100 mensen bedient worden in een minimum van tijd: de industrieel tijdens zijn middagpauze, de werknemers in hun overall, de gepensioneerden die dan vlug, vlug nog moeten gaan kaarten en ik... die met verbazing het schouwspel van op de eerste rij aanschouw. Ondertussen genietend van mijn américain. Geen bereiding waarin kruid en saus het vlees verstikt, maar een eerlijke gemalen biefstuk, fris in zijn vlees, perfect op smaak gebracht. Met in de begeleiding een lepeltje kappertjes, zilveruitjes, gesnipperde ajuin, augurkjes, gehakte peterselie, een gemengd slaatje, verse geraspte wortel en knolselder. Ik verdenk Glenn er van zijn mayonaise zelf te draaien en de fijngesneden frietjes te bakken in ossewit. Maar wie ben ik om dat te denken, niet eens van de Michelin. Alhoewel mijn mening niet in boekskes of gidsen komt schrijf ik ze met evenveel overtuiging vandaag als dagbegroeting. Dikke proficiat!
Bron: www.moeyaert.eu
